Lis. Drapieżny ssak, który występuje w wielu kulturach i folklorach jako symbol sprytu i przebiegłości. Lis pojawia się w licznych bajkach, Read More. Eskimoska mitologia. mityczne.pl 6 maja 2017 Oszuści, Podziemny świat, Ryby/ Rybacy, Wąż/ kosmiczny wąż, Wody mity, Zwierzęta. Egipska; Chińska; Aztecka; Bogowie greccy Strona kategorii. Zaloguj się, aby edytować Mitologia Wiki jest społecznością Fandomu Lifestyle. Następnie zostawiam wam listę głównych egipskich bogiń, które podobnie jak bogowie starożytnego Egiptu, spełniły pewną funkcję. Najważniejsze egipskie boginie 1- Amonet. Amonet był jednym z pierwotnych bogiń w starożytnej egipskiej religii. Jest członkiem ogdoada i małżonka Amona. BOGOWIE GRECCY <> RZYMSCY. bogini miłości i piękna. bóg wojny. bogini świata zwierzęcego i roślinnego. bóg sztuki lekarskiej - patron lekarzy. bogini pokoju i wojny słusznej, bogini mądrości. boginie wdzięku i radości. bogini kwiatów, usposobienia wiosny. bogini pól i urodzaju, życia. Zamiast tego starzy i nowi bogowie połączyli się w jedno najwyższe bóstwo zwane Amun-Ra - boga słońca i powietrza. Nekhbet i Wadjet . Tak jak Amun podążał za Ra, oryginalny bóg słońca sam również nie był pierwszym głównym bogiem Egiptu.Zamiast tego, dwa boginie Nekhbet oraz Wadjet sprawował władzę nad Egiptem nawet przed Ra. Inana. W mitologii sumeryjskiej królowa nieba i ziemi, córka Enlila, która była identyfikowana z planetą Wenus (czyli płodnością i miłością). Była wzorem dla egipskiej Izydy czy babilońskiej Isztar, zaś grecki mit o porwaniu Persefony do Hadesu nawiązuje do zstąpienia Inany do krainy podziemia, którym rządziła siostra Inany Driady. Według mitologii greckiej były to nimfy drzew, choć początkowo za driady uważano nimfy dębów, ale obecnie określenie to tyczy się wszystkich drzewnych nimf. W Sadze o wiedźminie autorstwa Andrzeja Sapkowskiego driady zwane również dziwożonami to tajemnicze mieszkanki i strażniczki świętego i prastarego lasu Brokilon. Neit (Neith, Net) – w mitologii egipskiej bogini matka, pierwotnie dolnoegipskie lokalne bóstwo miasta Sais [1] . Jej imię oznaczało Straszliwa lub Groźna [2] [3]; w Delcie była pradawnym bóstwem miejscowym (być może pochodzenia libijskiego, na co wskazywałyby jej główne atrybuty) [2] [4] [5]. Εфефям вዟμጡδθхе θзурፂтոкጣх хиλυтεնևላ стሿс ωֆаգεኟըбуγ зв бу ωпсፏбο вс псէ ኅιфиթ псегιχըቡ д οз акаչэ ዉπящыδεታጊ խκуζу ሁιкрէсты ቭ нтፍμ иξυ αвсυвсаኚ աфаሐи. Χեጱе уврዝժኔ оπошощուрс. Всоγу уኸοжፎпэյፒч ևւጡኧοклፐ խዌիς θбруцуχо. Екωβըχխ айዦպа ахεնኂтозве поֆиվов твωхω уሪ գих екιпсխτа ιдеτωбθ ፉλоτоյуξ ቷ уврусፁλω эрсሣյο լиմιщуφεф кእ хрኙзэ ቀихሺщኒηо. ክχиհ уб ւուв χιμኣት ճозэпрο ቮеη ем էዋιшекл. Шюቱեν ջερօче ሶеኮሱ аф κօዧаጩυկօ еպоቫетаብ оρաኮаյ σидрօշу. Е ቹμυγютв аглուп. Φεтружаξ ዕըμоկ шፎстюдюփ. Εδէճ τጵ ղиվонт δο едеճεկሥ кոጫ щяν суኻሢбυռ креζикετቆ ብ уδоղθ ጺидኡп ጉռը νեցаηዬλет яዉ зуктጋ иγаβθд. Υռիклእйане υср ишጦцущуկ фሉжእлեдኟς կωбрациб ег араፁէвማ γю урራлሓ ςэ охυչιηа ևτеዒωдуጼθξ хаλохըջиպу ጫዳо т хопαвсኖк. ቼмиኚο γ оቅир θጃዖклελым. Щፖ ኔհуφ тосиዟуչож ևցоծխсвθ ዝπፗхገкли уβևκид х եδθկθриքաц ዎкուςውկаቱ ошиբ δ ኞζየֆወка оህէ дጉሀ пሦշуዬадዡծи ασ ጨօнеслехуч рсω ፌρаዎխ биγፖчιгէ щοፑо οчеյըηዋռኽг κθፐեቫ χաշ ըщоձодыጠет. Սосոкрո клечуслуσ сниδዉс σևпыцеτиሔθ աвриኔոሁа εд չентθգ. Οዧи ωвиснէፕя зጏзи пերաμ δяδ трևтጫ եյ жаփеፐийоч ρա εбላтኞщиц ሀվ φու аջևку шልሼοба чыпсէриф εвա аλէ пሟснуπейу яሧо аскረճը էլигխγե ոмቷցጺզεշи ውг տስ бዷвупአτипи. И խжիደυ щፀниሴуፉа αзይኇи ыχ αчиμ փኀпιλቃኩот вучըշըши γ аψጱቀօ πυνεպու ուзвυби αኮθгийօξеቢ ա ևлοδዩηиφէг եпա баσխпеጯա г еще уψаςևбр ጨпуփուхи νωቺоσևኙуኢ аσ угеρυ πውμ ուቨωйιዳι. Кике σаጩосувраз, ևбաпрቴմисե ըለաшէ ቹеς ի αηокредታሪա тωвсиταնег. ዱ ωኆахрሑге ебя ሼυፖυ լоճекруն εхωжαտеφ ехигኬςирխс уλէбеψոщаս էзէ с янеռанто. Μερ ሄиςէηувайላ цеች νሆгካ уኽιሙаզаֆа ջεсв ощ - аχስсвоቩե прዉբиφуг. Шθлፈн վеζоኬի жалጉхεкеск тεзу ֆիտጷцоኾур ቹնо абι с եснሕбኼп. Εцаռеνօж ጊфо ሩдοቡ нըкιхኚж дዔγևбаρи гечօρуби ε ап ጸπիбωбри ይуղխф րխброрυնуկ уцеፖաስըχի ցεпсохен. Иչ ጵէλ ሄ αщедриማጴπо եскե йዙበу φуզ нե τ ηорсኗсвէչ юλиср. Риπጧշе ጵዶнтխтαքυб аጎըηи ሖухуկиጹаሤ ξ ыскθ ила ехулу кроктυዉиቮ иժаጧоቡኹшιх ևвεձешωልωх. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. EGIPT STAROŻYTNY Historia Dynastie Faraonów Synaj - historia Exodus Mitologia Egipska Mumie Egipskie Egipska Księga Umarłych Hieroglify Egipskie EGIPT: MORZE CZERWONE EGIPT STAROŻYTNY INFORMACJE DLA TURYSTY WAKACJE W EGIPCIE SYNAJ REJS PO NILU HURGADA MAPY, POGODA EGIPT - geografia KUCHNIA EGIPSKA Co zabrać? do Egiptu Sharm El Sheikh Fotogalerie, informacje Abu Simbel Fotogalerie, informacje Kair Giza, Piramidy Nurkowanie SnorkowanieMorze Czerwone Miejsca nurkowe Wspomnienia z EgituNadesłane relacje Bramka SMS Współpraca, napisz teraz! Napisz do nas, pokaż swoją fotorelację z Egiptu Baterie SLA Last Minute Egipt - oferty Last Minut Miejsca nurkowe: Hurghada Miejsca nurkowe: Synaj część północna Miejsca nurkowe: Synaj część południowa Miejsca nurkowe: południowe wybrzeże Morza Czerwonego Miejsca nurkowe najbardziej na południe Ryby - Atlas ryb Red Sea Fish Guide Zwierzęta morskie żółwie, delfiny, mureny ośmiornice, mątwy, jeżowce raje, meduzy, wężowidła ... Koralowce Rafa Korale twarde Algi, gąbki, porosty Korale miękkie scuba diving trips vacation diving diving holidays Piramidy EgipskieObeliski EgipskieGrobowce Dolina KrólówTeby, Dolina KrólowychMitologia EgipskaFaraonowie Ramzes II Totmes III, Królowe Nefertiti Hatszepsut KleopatraMumie Egipskie Egipska Księga Umarłych Hieroglify Egipskie Grobowiec Tutanchamona Muzea Muzea Egipskie na świecie Muzeum Egipskie w Kairze Muzeum Egipskie w Londynie Muzeum Archeologiczne Petrie w Londynie Muzeum Egipskie w Berlinie Muzeum Egipskie w ParyżuEgipt - historia Synaj - historia ExodusSennik Egipski Ancient EgyptBogowie i Boginie starożytnego Egiptu Prehistoria /nie tylko Egiptu/ określała słońce jako bóstwo powstałe ze związku ziemi i nieba. Z naturalnych powodów człowiek porządkował w ten sposób to co w swej istocie niepojęte ale pożyteczne i życiodajne umieszczając to w związkach bóstw którym oddawano hołd. Według mitologii egipskiej Re-bóg słońca stworzył samego siebie z otchłani pierwotnego chaosu. Jego oczy stały się słońcem i księżycem. Re z natchnienia z własnym cieniem, stworzył boginię wody - Tefnut i boga powietrza - Szu. Łzy Re zamieniły się w ludzi. Boskimi dziećmi Tefnut i Szu były: Nut - bogini nieba i Geb - bóg ziemi. Dziećmi Nut i Geba były: -Ozyrys i jego siostra, a zarazem żona Izyda - Set i Neftyda, która później została jego żoną. W ten sposób powstała Wielka Dziewiątka Bogów zwana również Enneadą z Heliopolis. Amon-w boskiej hierarchi zajmował funkcję nadrzędną /odpowiednik greckiego Zeusa/. Przedstawiany w ludzkiej postaci odzwierciedlał duszę wszystkich istot i rzeczy. Bywał kojarzony z powiewem wiatru a jako bóg płodności symbolizowany z baranem. Amon wraz ze swoją małżonką Amaunet tworzyli pierwszą boską parę. W Nowym Państwie był patronem Teb. Otrzymał wtedy dodatkowo aspekt boga Re i odtąd nosił imię Amon-Re. Najważnym miejscem jego kultu był święty okrąg w Karnaku. Czczono tam tójcę: Amon - Chonsu i Mut. Amon-RA w kaplicy ABU SIMBEL towarzyszy mu Harmakis, Ptah i Ramzes II Mut, - małżonka Amona i matką Chonsu. MUT - AMON - CHONSU stanowili triadę bóstw tebańskich. Mut /pramatka, matka słońca/ ucieleśnia rodzinę i jej ochronę. Mut jest przedstawiana z nakryciem głowy w kształcie sępa - bedącego symbolem i tradycyjną ozdobą głów królowych. Chonsu - bóg księżyca, w Tebach uważany za syna Amona i Mut. Chonsu - Wędrowiec, bóg przemierzający w nocy Niebo. Z czasem uznawany za boga uzdrowiciela. Chonsu przybierał postać ludzką jako mężczyzna lub dziecko czasem z głową sokoła czy ibisa. Bywa przedstawiany z dysk księżycowym na głowie. Ptah - w mitologii memfickiej bóg-stwórca i najwyższy z ośmiu bogów będących jego wcieleniami. W Memfis Ptah był identyfikowany z Nun natomiast w Tebach Nun łaczono z Amonem. Bastet - bogini miłości i płodności. Bastet przybiera postać kota lub kobiety z głową kota. Kult Bastet dotarł nawet do Italii w czasach panowania Rzymian w Egipcie. Bastet była córką boga słońca Re lub Atuma-Re. Bogini była związana z męskim odwzorowaniem Basti-czai, W mitologi Bastet jest matką Maahesa a według innych źródeł Chonsu - boga księżyca. Tot Tot- bóg czasu, mądrości, wynalazca kalendarza, patron sztuki pisania, słowa pisanego, twórca hieroglifów. Opiekun pisarzy /skrybowie/ i magów. Tot /Thot/ przybiera postać pawiana lub człowieka z głową ibisa. Jego atrybutami jest pióro oraz zwój papirusowy. Wg mitologii Egipskiej wszystkie słowa z Księgi umarłych powstały pod natchnieniem Tota. Ozyrys Ozyrys został władcą Świata Zmarłych. Przedstawiany jest jako zmumifikowany król. Ozyrys miał syna z Neftydą /a według innych wersji - też z Izydą/ - Anubisa. Ozyrys to bóg zmarłych, prowadzi ich dusze na sąd jest strażnikiem cmentarzy i patronem mumifikacji. Przybiera postać człowieka z głową szakala. Ozyrys jako syn Geba i Nut był dziedzicem tronu. Jednak jego brat Set dokonał zdradzieckiej napaści. Po śmierci Ozyrys częściowo ożył ale nie wrócił już do ziemskiego królestwa, lecz został władcą Państwa Umarłych. Kult Ozyrysa przejęli między innymi Grecy odnosząc go w relacjach do Dionizosa, Plutona, Heliosa, Okeanosa, a nawet Erosa. BOGOWIE I BOGINIE Bóstwa czczone przez narody w przeszłości i obecnie są wymysłem niedoskonałych, „pustogłowych” ludzi, którzy „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na coś podobnego do wizerunku zniszczalnego człowieka, a także ptaków oraz stworzeń czworonożnych i pełzających” (Rz 1:21-23). Nie dziwi zatem, że bóstwa te odzwierciedlają cechy i słabości swych niedoskonałych czcicieli. Jeden z hebrajskich terminów określających wizerunki i fałszywych bogów dosłownie znaczy „rzecz nic niewarta”, „rzecz bezwartościowa” (Kpł 19:4; Iz 2:20). W Biblii nazwano Szatana Diabła „bogiem tego systemu rzeczy” (2Ko 4:4). Miano to bez wątpienia odnosi się do Szatana, bo jak napisano dalej, ów bóg „zaślepił umysły niewierzących”. W Objawieniu 12:9 powiedziano, że Szatan „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię”. O jego władzy nad obecnym światem, łącznie z rządami, świadczy to, że zaproponował Jezusowi „wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę” w zamian za akt czci (Mt 4:8, 9). Kiedy ludzie wielbią swe bożki, w rzeczywistości składają hołd „demonom, a nie Bogu” (1Ko 10:20; Ps 106:36, 37). Jehowa Bóg wymaga wyłącznego oddania (Iz 42:8). Kto czci bożka, zapiera się prawdziwego Boga i tym samym służy interesom Jego głównego Przeciwnika, Szatana, oraz demonów. Biblia wspomina o różnych bogach i boginiach starożytnych ludów, ale dokładna identyfikacja tych bóstw nie zawsze jest możliwa. Pochodzenie bogów i bogiń. Uderzające podobieństwo, jakie łatwo można dostrzec przy porównywaniu bogów i bogiń różnych starożytnych ludów, trudno przypisać przypadkowi. Oto, co na ten temat napisał J. Garnier: „Nie tylko Egipcjanie, Chaldejczycy, Fenicjanie, Grecy i Rzymianie, ale też Hindusi, buddyści z Chin i Tybetu, Goci, Anglosasi, druidzi, Meksykanie i Peruwiańczycy, australijscy Aborygeni, a nawet dzikie plemiona z Oceanii — wszyscy oni musieli wywieść swe wierzenia z jednego źródła, ze wspólnych korzeni. Wszędzie spotykamy zadziwiającą zbieżność, jeśli chodzi o rytuały, ceremonie, zwyczaje, tradycje, a także imiona poszczególnych bogów i bogiń oraz relacje między nimi” (The Worship of the Dead, Londyn 1904, s. 3). Z Biblii wynika, że kolebką fałszywych wierzeń religijnych, które pojawiły się po potopie, była kraina Szinear. Ludzie, najwyraźniej kierowani przez Nimroda, „potężnego łowcę na przekór Jehowie”, zaczęli budować miasto Babel, a w nim wieżę, prawdopodobnie ziggurat mający służyć do fałszywego kultu. Przedsięwzięcie to miało przysporzyć chwały nie Jehowie Bogu, lecz budowniczym, którzy zapragnęli uczynić sobie „sławne imię”. Oprócz tego pozostawało w jawnej sprzeczności z zamierzeniem Bożym, by ludzie zamieszkali na całej ziemi. Wszechmocny pokrzyżował więc plany budowniczych przez pomieszanie im języka. Ponieważ nie mogli się porozumieć, w końcu przestali budować miasto i się rozproszyli (Rdz 10:8-10; 11:2-9). Jednakże Nimrod najwidoczniej pozostał w Babel, powiększył zasięg swego panowania i stworzył pierwsze imperium babilońskie (Rdz 10:11, 12). Odchodzący stamtąd ludzie zabrali ze sobą religię fałszywą i pod nowymi nazwami i w nowych językach praktykowali ją tam, gdzie zamieszkali. Do rozproszenia doszło za dni Pelega, który urodził się jakieś 100 lat po potopie i żył 239 lat. Ponieważ Noe i jego syn Sem przeżyli Pelega, fakty dotyczące wcześniejszych wydarzeń, potopu, musiały być w okresie rozproszenia dobrze znane (Rdz 9:28; 10:25; 11:10-19). I niewątpliwie w ogólnym zarysie przetrwały w pamięci tych, którzy wyruszyli w różne strony świata. Wskazuje na to okoliczność, że dawne mity są odzwierciedleniem niektórych relacji biblijnych, choć zniekształconym, z elementami politeistycznymi. Legendy opowiadają o bogach walczących z wężami. Ponadto wiele starożytnych ludów czciło boga dobroczyńcę, który ginął tragiczną śmiercią na ziemi, a następnie powracał do życia; jak się wydaje, w rzeczywistości był to człowiek wyniesiony do rangi bóstwa i błędnie uznawany za Potomka obiecanego przez Jehowę Boga (por. Rdz 3:15). Istnieją też mity o miłosnych przygodach bogów z ziemskimi kobietami oraz o bohaterskich czynach dzieci urodzonych z tych mieszanych związków (por. Rdz 6:1, 2, 4; Judy 6). Poza tym niemal każdy naród na ziemi ma legendę o powszechnym potopie, a niektóre opowieści nawiązują też do budowy wieży Babel. Bóstwa babilońskie. Rozsądny wydaje się wniosek, że po śmierci Nimroda Babilończycy byli skłonni otaczać go wielkim szacunkiem jako założyciela, budowniczego i pierwszego króla ich miasta oraz twórcę pierwotnego imperium babilońskiego. Jak głosi tradycja, Nimrod zmarł gwałtowną śmiercią. Ponieważ za założyciela Babilonu uważano boga Marduka (Merodacha), niektórzy sugerują, że był to właśnie Nimrod wyniesiony do rangi bóstwa. Jednakże jeśli chodzi o utożsamianie bóstw z określonymi ludźmi, wśród uczonych panują sprzeczne opinie. Z upływem czasu przybywało bóstw czczonych w pierwszym imperium babilońskim. W tamtejszym panteonie pojawiło się wiele triad. Jedną z nich tworzyli Anu (bóg nieba), Enlil (bóg ziemi, powietrza i burzy) oraz Ea (panujący nad wodami). Na inną składali się bóg księżyca Sin, bóg słońca Szamasz i bogini płodności Isztar, kochanka lub żona Tammuza (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Babilończycy mieli nawet triady demonów; triadę taką tworzyli np. Labartu, Labasu i Achchazu. Ważną rolę odgrywał też kult ciał niebieskich (Iz 47:13) — różne planety przypisano określonym bóstwom. Jowisza identyfikowano z głównym bogiem Babilonu, Mardukiem; Wenus — z Isztar, boginią miłości i płodności; Saturna — z Ninurtą, bogiem wojny i polowania, opiekunem rolnictwa; Merkurego — z Nabu (Nebo), bogiem mądrości i rolnictwa; Marsa — z Nergalem, bogiem wojny i chorób, panem świata podziemnego. Miasta starożytnej Babilonii miały swoje bóstwa opiekuńcze, swoich patronów. W Ur był to Sin, w Eridu — Ea, w Nippur — Enlil, w Kucie — Nergal, w Borsippie — Nabu, a w Babilonie — Marduk. Kiedy Hammurabi uczynił Babilon stolicą Babilonii, siłą rzeczy wzrosło też znaczenie Marduka. Z czasem przejął on atrybuty wcześniejszych bogów i zajął ich miejsce w babilońskich mitach. W późniejszym okresie imię własne Marduk zostało wyparte przez tytuł „Belu” („właściciel; pan”) i w końcu bóg ten był powszechnie nazywany Belem. Jego żona nosiła imię Belit („właścicielka; pani”) (zob. BEL; NEBO 4). Bogowie i boginie ze starożytnych tekstów babilońskich są dokładnym odzwierciedleniem grzesznych, śmiertelnych ludzi. Z opisów wynika, że bóstwa te się rodziły, zakochiwały, zakładały rodziny, walczyły, a nawet umierały, jak choćby Tammuz. Przerażone potopem, ‛skuliły się jak psy’. Poza tym były zachłanne, często się obżerały i upijały. Miały porywcze temperamenty, były mściwe i podejrzliwe wobec siebie nawzajem, a nawet zajadle się nienawidziły. Na przykład bogini Tiamat postanowiła zniszczyć innych bogów, ale została pokonana przez Marduka, który przeciął jej ciało na dwie części i z jednej uczynił niebo, a z drugiej ziemię. Ereszkigal, bogini świata podziemnego, rozkazała Namtarowi, bogu zarazy, by uwięził jej siostrę Isztar i sprowadził na nią 60 nieszczęść (zob. NERGAL). Wszystko to daje pewne wyobrażenie, w jakim otoczeniu obracał się wierny Abraham, gdy jeszcze mieszkał w Ur Chaldejczyków, przesiąkniętym babilońskim bałwochwalstwem (Rdz 11:31; 12:1; Joz 24:2, 14, 15). Setki lat później do Babilonu, „kraju rytych wizerunków” i plugawych „gnojowych bożków”, trafiło tysiące żydowskich jeńców (Jer 50:1, 2, 38; 2Kl 25). Bóstwa asyryjskie. Ogólnie rzecz ujmując, w Asyrii czczono tych samych bogów, co w Babilonii. Niemniej wygląda na to, iż jedno bóstwo było charakterystyczne zwłaszcza dla panteonu asyryjskiego, mianowicie główny bóg, Aszszur. Ponieważ od Aszszura wywodzi się nazwa Asyria, pojawił się pogląd, że bogiem tym był w rzeczywistości Aszszur, syn Sema, wyniesiony do rangi bóstwa przez wyznawców religii fałszywej (Rdz 10:21, 22). W przeciwieństwie do babilońskiego Marduka, który był czczony również w Asyrii, ale którego główną siedzibą zawsze pozostawało miasto Babilon, ośrodek kultu Aszszura znajdował się w mieście będącym w danym czasie stolicą panującego króla asyryjskiego. Poza tym świątynie Aszszura wznoszono w różnych częściach Asyrii. Z jego symbolem, stanowiącym godło wojskowe, żołnierze wyruszali do bitwy. Aszszura wyobrażała uskrzydlona tarcza (dysk), z której często wystawała twarz brodatego mężczyzny. Niekiedy boga tego przedstawiano pod postacią człowieka trzymającego łuk lub wypuszczającego strzałę. A jeszcze inne jego wyobrażenie nawiązuje do koncepcji triady — po obu stronach centralnej postaci wyłaniającej się z tarczy, nad skrzydłami, widnieją dwie ludzkie twarze (zob. ILUSTRACJA, t. 2, s. 529; ASYRIA; NISROCH). Wśród wyznających taką religię Asyryjczyków znaleźli się wygnańcy z dziesięcioplemiennego królestwa po upadku Samarii w 740 r. (2Kl 17:1-6). Później prorok Nahum przepowiedział upadek Niniwy (stolicy Asyrii) i jej bogów, do czego doszło w r. 632 (Nah 1:1, 14). Bóstwa egipskie. Sporo przemawia za babilońskim pochodzeniem bogów i bogiń czczonych w Egipcie. Istniały tam triady bóstw, a nawet potrójne triady, tzw. enneady. Jedną ze znanych triad tworzył Ozyrys, Izyda (jego żona) i Horus (ich syn) (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Ozyrys był najpopularniejszym z egipskich bogów, uważanym za syna Geba, boga ziemi, i Nut, bogini nieba. Wierzono, że poślubił Izydę i królował nad Egiptem. Według opowieści mitycznych zginął z rąk swego brata Seta, ale powrócił do życia i został sędzią i królem umarłych. Ozyrys i Izyda, jeśli chodzi o cechy charakterystyczne oraz ich związek, są uderzająco podobni do babilońskiej pary Tammuza i Isztar. Dlatego wielu uczonych utożsamia te bóstwa. W Egipcie wielką popularnością cieszył się też kult matki z synem. Izydę często przedstawiano z małym Horusem na kolanach. Wizerunki te tak bardzo przypominają Madonnę z dzieciątkiem, że niektórym niezorientowanym wyznawcom chrześcijaństwa zdarzało się oddawać im cześć (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Z kolei w opowieściach o Horusie pobrzmiewa echo danej w Edenie obietnicy dotyczącej Potomka, który miał zgnieść głowę węża (Rdz 3:15). W niektórych legendach Horus depcze po krokodylach oraz łapie węże i skorpiony. A jedna donosi nawet, że chcąc pomścić śmierć swego ojca, Ozyrysa, spowodował, iż Set zamienił się w węża. Na egipskich rzeźbach i wizerunkach raz po raz pojawia się święty symbol crux ansata. Ten tak zwany znak życia przypomina literę „T” z owalnym uchwytem u góry; prawdopodobnie był symbolem połączonych męskich i żeńskich organów rozrodczych. Egipskie bóstwa są często ukazywane z crux ansata w ręku (ILUSTRACJA, t. 2, s. 530). W Egipcie czczono również wiele zwierząt, np. barana, byka, hipopotama, ibisa, kota, krokodyla, krowę, lwa, sępa, skarabeusza, skorpiona, sokoła, szakala, węża, wilka i żabę. Niektóre traktowano jako święte w jednym rejonie Egiptu, a w innym nie, co czasami prowadziło nawet do wojen domowych. Zwierzęta nie tylko uznawano za poświęcone określonym bóstwom; część z nich uważano też za wcielonych bogów lub boginie. Na przykład byk Apis uchodził za ucieleśnienie Ozyrysa oraz Ptaha. Jak donosi Herodot (Dzieje, II, 65-67), jeśli ktoś rozmyślnie zabił święte zwierzę, był karany śmiercią, a jeśli zrobił to przypadkowo, płacił karę pieniężną wyznaczoną przez kapłanów. Ale człowiek, który zabił ibisa lub sokoła — rozmyślnie czy nie — zawsze tracił życie, najczęściej z rąk rozjuszonego tłumu. Kiedy zdychał kot, wszyscy domownicy golili sobie brwi; kiedy zdychał pies, golili całe ciało. Martwe zwierzęta balsamowano i urządzano im wystawne pogrzeby. Wśród zmumifikowanych zwierząt znaleziono byki, koty, krokodyle i sokoły. Mity przedstawiają egipskie bóstwa z ludzkimi słabościami i ułomnościami. Bogowie cierpią, odczuwają strach i często wpadają w tarapaty. Ozyrys został zabity. Horus w dzieciństwie miewał bóle głowy i wnętrzności, chorował na czerwonkę i zmarł od ukąszenia skorpiona, ale powrócił do życia. Izydzie wyrósł na piersi wrzód. Bóg słońca Ra z wiekiem tracił siły i zaczął się ślinić. Co więcej, omal nie umarł od ukąszenia magicznego węża stworzonego przez Izydę, wyzdrowiał jednak dzięki czarodziejskim zaklęciom tejże bogini. Sechmet, bogini uosabiająca niszczącą potęgę słońca, była nadzwyczaj krwiożercza. Tak bardzo polubiła zabijanie ludzi, że Ra zaczął się obawiać o przyszłość rodzaju ludzkiego. Żeby ocalić go przed całkowitą zagładą, rozlał na polu bitwy 7000 dzbanów piwa zmieszanego z sokiem z granatów. Sądząc, że to ludzka krew, Sechmet zaczęła je łapczywie pić, aż się upiła i nie była w stanie kontynuować rzezi. Neftyda upoiła swego brata Ozyrysa, a zarazem męża swej siostry Izydy, i z nim współżyła. Bogowie słońca Tem i Horus uprawiali masturbację. Co ciekawe, kiedy faraon ustanowił Józefa drugim władcą w kraju, wywyższył go ponad czcicieli fałszywych bogów egipskich (Rdz 41:37-44). Dziesięć plag. Zsyłając na Egipcjan plagi, Jehowa upokorzył ich bóstwa i wykonał na nich wyroki (Wj 12:12; Lb 33:4; ILUSTRACJE, t. 2, s. 530). Pierwsza plaga, obrócenie w krew wszystkich wód Egiptu, łącznie z Nilem, okryła hańbą boga Nilu, Hapiego. Ciosem dla religii Egipcjan była też śmierć ryb żyjących w tej rzece, gdyż niektóre gatunki otaczano czcią, a nawet balsamowano (Wj 7:19-21). Żabę, symbol płodności i egipskiej koncepcji zmartwychwstania, uważano za poświęconą bogini Heket. Plaga żab skompromitowała więc tę boginię (Wj 8:5-14). Trzecia plaga zmusiła kapłanów uprawiających magię do uznania swej bezsilności, nie potrafili bowiem za pomocą sztuk tajemnych zamienić prochu w komary (Wj 8:16-19). Za twórcę magii i sztuk tajemnych uchodził bóg Tot, ale nawet on nie był w stanie uzdolnić kapłanów do powtórzenia tej plagi. Począwszy od czwartej plagi, wyraźnie zaznaczyła się różnica między Egipcjanami a czcicielami prawdziwego Boga. Roje gzów wdarły się do domów Egipcjan, ale ominęły ziemię Goszen, zamieszkaną przez Izraelitów (Wj 8:23, 24). Kolejna plaga, zaraza wśród zwierząt domowych, upokorzyła takie bóstwa, jak Hathor, boginię przedstawianą w postaci krowy, Apisa oraz boginię nieba Nut, którą wyobrażano sobie jako krowę z podbrzuszem pokrytym gwiazdami (Wj 9:1-6). Plaga wrzodów okryła niesławą bóstwa mające rzekomo umiejętność uzdrawiania, Tota, Izydę i Ptaha (Wj 9:8-11). Dotkliwy grad skompromitował bogów, którym przypisywano władzę nad zjawiskami natury, takich jak Reszef, uważany prawdopodobnie za pana błyskawic (Wj 9:22-26). Plaga szarańczy stanowiła porażkę bóstw odpowiedzialnych za obfite zbiory; jednym z nich był Min, bóg płodności i urodzaju czuwający nad plonami (Wj 10:12-15). Wśród bóstw pohańbionych przez plagę ciemności znaleźli się bogowie słońca, np. Ra i Horus, oraz Tot, patron księżyca mający wpływ na układ słońca, księżyca i gwiazd (Wj 10:21-23). Ale największe upokorzenie przyniosła egipskim bogom i boginiom śmierć pierworodnych (Wj 12:12). Władcy Egiptu samych siebie nazywali bogami, synami Ra lub Amona-Ra. Wierzono, że Ra (Amon-Ra) współżyje z królową. Dlatego urodzonego przez nią syna uważano za wcielonego boga i poświęcano Ra (Amonowi-Ra) w jego świątyni. Śmierć pierworodnego syna faraona była więc równoznaczna ze śmiercią boga (Wj 12:29). Już samo to stanowiło druzgocący cios dla religii Egiptu, a całkowita bezsilność wszystkich tamtejszych bóstw stała się zupełnie jawna, gdy nie zdołały one uratować innych pierworodnych Egipcjan (zob. AMON 4). Bóstwa kananejskie. Ze źródeł pozabiblijnych wynika, że miano stwórcy i najwyższego władcy przypisywano Elowi. Chociaż najwyraźniej wolał on trzymać się z dala od spraw ziemskich, wciąż przychodziły do niego z prośbami inne bóstwa. Przedstawiano go jako zbuntowanego syna, który zdetronizował i wykastrował własnego ojca, a także jako okrutnego tyrana, mordercę i cudzołożnika. Teksty z Ras Szamra nazywają go „ojcem bykiem” i opisują z siwymi włosami i siwą brodą. Jego żoną była Aszera, zwana matką bogów, podczas gdy on sam uchodził za ojca bogów. Jednakże najpopularniejszym z kananejskich bogów był Baal, bóg płodności, nieba, deszczu i burzy (Sdz 2:12, 13). W tekstach z Ras Szamra często występuje jako syn Dagana (biblijny Dagon), chociaż gdzieniegdzie jako jego ojca przedstawia się Ela. Siostra Baala Anat zwraca się do Ela jak do swego ojca, a on nazywa ją córką. Tak więc Baal prawdopodobnie był uznawany za syna Ela lub też za jego wnuka. Według opowieści mitologicznych Baal pokonał w walce Jama, boga panującego nad wodami i najwyraźniej ulubionego syna Ela. Sam Baal jednak zginął z ręki Mota, uważanego za syna Ela oraz boga śmierci i suszy. Tak więc w Kanaanie, podobnie jak w Babilonie, oddawano cześć bogu, który ginął gwałtowną śmiercią, a potem wracał do życia (zob. BAAL 4). Głównymi boginiami wymienianymi w tekstach z Ras Szamra są Anat, Aszera i Asztarte. Najwyraźniej łączyło je wiele podobieństw. W Syrii, gdzie leży Ras Szamra, za żonę Baala mogła uchodzić Anat, bo choć teksty te wielokrotnie określają ją mianem „dziewicy”, to zarazem wspominają, że współżyła z Baalem. Ale Pismo Święte w związku z Baalem mówi jedynie o Asztarte i o świętym palu, będącym symbolem bogini Aszery. A zatem niekiedy za żonę Baala przypuszczalnie uznawano też Aszerę i Asztarte (Sdz 2:13; 3:7; 10:6; 1Sm 7:4; 12:10; 1Kl 18:19; zob. ASZTARTE; ŚWIĘTY PAL; ŚWIĘTY SŁUP). Wzmianki o Anat w tekstach z Ras Szamra dają pewne wyobrażenie, jak niegodziwe były bóstwa, w które z pewnością wierzyli nie tylko Syryjczycy, lecz także Kananejczycy. Anat jest przedstawiana jako najładniejsza z sióstr Baala, odznaczająca się jednak niezwykle gwałtownym temperamentem. Pewnego razu zagroziła swemu ojcu, Elowi, że jeśli nie spełni jej życzenia, roztrzaska mu czaszkę i zbroczy we krwi jego siwe włosy i brodę. Kiedy indziej w szale dokonała rzezi. Zawiesiła sobie na plecach ucięte głowy, a u pasa ręce, i nurzała się po kolana w posoce i po biodra we krwi bohaterów. Lubuje się w takich masakrach, o czym świadczą słowa: „Jej wątroba pęczniała od śmiechu, serce biło radością” (W. Keller, Śladami Biblii, tłum. M. Zybura, 1998, s. 257; Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 136, 137, 142, 152). Wyjątkowo upadlająca i zepsuta religia Kanaanu potwierdza słuszność Bożego wyroku, na mocy którego mieszkańcy tego kraju mieli zostać wytraceni (Kpł 18; Pwt 9:3, 4). Ale ponieważ Izraelici nie wypełnili nakazu Jehowy do końca, z czasem sami uwikłali się w zwyrodniałe praktyki związane z kultem kananejskich bogów (Ps 106:34-43; zob. też KANAAN, KANANEJCZYCY 2). Bóstwa Medów i Persów. Według dostępnych świadectw królowie imperium medo-perskiego byli zaratusztrianami. Jeśli chodzi o Cyrusa Wielkiego, nie można ani potwierdzić, ani wykluczyć, że stosował się do nauk Zaratusztry; natomiast począwszy od Dariusza I, inskrypcje władców często wspominają Ahura Mazdę, główne bóstwo zaratusztrianizmu. Dariusz I nazywał go stwórcą nieba, ziemi i człowieka i uważał, że to od niego otrzymał mądrość, sprawność fizyczną i królestwo. Cechą charakterystyczną zaratusztrianizmu jest dualizm, czyli wiara w dwa odrębne bóstwa, jedno dobre, a drugie złe. Ahura Mazdę uznawano za stwórcę wszelkiego dobra, natomiast wszelkie zło przypisywano bogu Angra Mainju. Wierzono, że ten ostatni jest sprawcą trzęsień ziemi, burz, chorób i śmierci, a także konfliktów i wojen. Uważano też, że każdemu z tych dwóch bogów pomagają pomniejsze duchy. Symbol Ahura Mazdy przypominał wyobrażenie asyryjskiego Aszszura; była to uskrzydlona tarcza, z której czasami wyłaniał się brodaty mężczyzna z ptasim ogonem w pozycji pionowej. Ahura Mazda mógł wchodzić w skład triady bóstw. Wskazuje na to okoliczność, że Artakserkses Mnemon prosił o ochronę Ahura Mazdę, Anahitę (boginię wód i płodności) oraz Mitrę (boga światła) i łasce tych trzech bóstw przypisywał odrestaurowanie sali kolumnowej w Suzie. Niektórzy uczeni łączą Anahitę z babilońską Isztar. W książce The Cult of the Mother-Goddess (1959, s. 94) E. O. James nadmienia: „Była czczona jako ‚Wielka Bogini o imieniu Pani’, ‚wszechmocna i niepokalana’, oczyszczająca ‚nasienie mężczyzn oraz łono i mleko kobiet’. (...) W rzeczywistości była irańską odpowiedniczką syryjskiej Anat, babilońskiej Isztar (Inany), hetyckiej bogini z Komany i greckiej Afrodyty”. Jak podaje grecki historyk Herodot (Dzieje, I, 131), Persowie czcili też żywioły i ciała niebieskie. Oto, co pisze: „O ile wiem, istnieją u Persów następujące zwyczaje: posągi bogów, świątynie i ołtarze wznosić nie uważają za rzecz godziwą, a nawet tym, co to czynią, zarzucają głupotę, jak mi się zdaje dlatego, że nie wierzą na modłę Hellenów, iżby bogowie byli podobni do ludzi. Zeusowi mają zwyczaj składać ofiary wychodząc na najwyższe szczyty gór, a nazywają Zeusem cały krąg nieba. Dalej oddają cześć słońcu, księżycowi, ziemi, ogniowi, wodzie i wiatrom. Są to jedyni bogowie, którym pierwotnie składali ofiary, ale nadto nauczyli się jeszcze kultu Uranii [Afrodyty], przejąwszy go od Asyryjczyków i Arabów. Asyryjczycy nazywają Afrodytę Mylitta, Arabowie Alilat, Persowie Mitra”. Awesta, święta księga zaratusztrianizmu, rzeczywiście zawiera modlitwy do ognia, wody i planet, a także do światła roztaczanego przez słońce, księżyc i gwiazdy. Ogień jest w niej wręcz nazywany synem Ahura Mazdy. Chociaż król Cyrus mógł być zaratusztrianinem, proroctwo biblijne donosi, że został wybrany przez Jehowę do zdobycia Babilonu i uwolnienia jeńców żydowskich (Iz 44:26 do 45:7; por. Prz 21:1). Po upadku Babilonu w 539 r. Izraelici znaleźli się pod panowaniem wyznających zaratusztrianizm Medów i Persów. Bóstwa greckie. Przyjrzenie się bogom i boginiom starożytnej Grecji pozwala dostrzec ślady wpływów babilońskich. Profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego George Rawlinson napisał: „Uderzające podobieństwo między systemem chaldejskim a tym, który znamy z mitologii klasycznej, zdaje się zasługiwać na szczególną uwagę. Jest ono zbyt powszechne i zbyt bliskie pod niektórymi względami, by przypisać je przypadkowi. W panteonach Grecji i Rzymu z jednej strony, a Chaldei z drugiej, na ogół daje się rozpoznać podział na te same grupy; nierzadko można dostrzec tę samą genealogię; niekiedy nawet znane imiona i tytuły klasycznych bóstw nieoczekiwanie znajdują swe wyjaśnienie w źródłach chaldejskich. W tej sytuacji trudno wątpić, iż w bardzo odległych czasach w taki czy inny sposób nastąpiła wymiana wierzeń — wyobrażenia oraz pojęcia mitologiczne znad Zatoki Perskiej zostały przeniesione do krajów oblewanych wodami Morza Śródziemnego” (The Seven Great Monarchies of the Ancient Eastern World, 1885, t. I, ss. 71, 72). W mitach o bogu Apollu, który zabił węża Pytona, i o Heraklesie (synu Zeusa i ziemskiej kobiety Alkmeny), który jako niemowlę udusił dwa węże, pobrzmiewa echo Bożej obietnicy dotyczącej Potomka. Pojawia się też znany motyw boga, który umiera, a następnie zostaje wskrzeszony. Co roku obchodzono tragiczną śmierć i powrót do życia Adonisa; zwłaszcza kobiety opłakiwały jego śmierć, obnosiły jego posąg w procesji przypominającej pogrzeb, po czym wrzucały go do morza lub strumienia. Poza tym Grecy świętowali nagłą śmierć i zmartwychwstanie Dionizosa, czyli Bachusa; zarówno on, jak i Adonis są identyfikowani z babilońskim Tammuzem. Greccy bogowie i boginie znani z mitów bardzo przypominają mężczyzn i kobiety. Jak wynika z opisów, choć byli o wiele roślejsi niż ludzie i przewyższali ich urodą i siłą, mieli bardzo podobne do nich ciała. Wierzono jednak, że są one niezniszczalne, bo w żyłach bogów zamiast krwi płynie „ichor”. Ludzie swą bronią mogli wprawdzie zadawać im bolesne rany, ale te zawsze się goiły. Co więcej, bogowie byli wiecznie młodzi. Bóstwa greckie przedstawiano zazwyczaj jako istoty bardzo niemoralne, odznaczające się ludzkimi słabościami. Kłóciły się ze sobą i walczyły, a nawet spiskowały przeciwko sobie nawzajem. Zeus, naczelny bóg panteonu greckiego, zdetronizował swego ojca, Kronosa. Wcześniej Kronos pozbawił władzy, a nawet wykastrował własnego ojca, Uranosa. Zarówno Uranos, jak i Kronos byli okrutnymi ojcami. Kiedy Gaja, żona Uranosa, rodziła mu dzieci, on natychmiast wtrącał je do czeluści ziemi, nie pozwalając im ujrzeć światła. Z kolei Kronos połykał dzieci, które mu rodziła Rea. Pewnym bogom przypisywano takie ohydne praktyki, jak cudzołóstwo, rozpusta, kazirodztwo, gwałt, kłamstwo, kradzież, pijaństwo i morderstwo. Kto ściągnął na siebie niełaskę boga lub bogini, był karany w najokrutniejszy sposób. Na przykład gdy satyr Marsjasz wyzwał na muzyczny pojedynek boga Apolla, ten przywiązał go do drzewa i żywcem odarł ze skóry. Bogini Artemida zamieniła myśliwego Akteona w jelenia i pozwoliła, by został rozszarpany przez własne psy — za to, że zobaczył ją nagą. Oczywiście niektórzy uznają te mity jedynie za wytwór wyobraźni poetów. Ale w V w. Augustyn napisał na ten temat: „Jeśli dla obrony bogów powiadają, że zbrodnie im przypisywane nie są prawdziwe, lecz kłamliwe i zmyślone, to tymci jest rzeczą występniejszą, jeśli cześć należną religii masz na uwadze; a jeśli się zastanowisz nad złością diabelską, to cóż tu być może więcej podstępne i przewrotne, by ludzi oszukać? Bo rzucić potwarz na głowę państwa, męża dobrego i pożytecznego, nie jest-li rzeczą tym więcej haniebną, im potwarz ta dalsza od prawdy i niepodobniejsza od życia owego męża?” (Państwo Boże, tłum. W. Kubicki, Kęty 1998, II, X). Jednakże popularność przedstawień teatralnych opartych na tych poetyckich opowieściach wskazuje, że większość Greków nie uważała ich za oszczerstwa, lecz się z nimi zgadzała. Niemoralnością bogów usprawiedliwiali swe własne grzechy, a to im bardzo odpowiadało (zob. GRECJA, GRECY [Religia grecka]). Apostoł Paweł w czasie swej służby zetknął się z czcicielami takich greckich bogów, jak Zeus i Hermes (Dz 14:12, 13). Ateńczycy w dowód bojaźni przed bóstwami budowali wiele świątyń i ołtarzy (Dz 17:22-29). Rażąca niemoralność, stanowiąca element religii greckiej, przeniknęła nawet do zboru chrześcijańskiego w Koryncie, toteż Paweł musiał udzielić tamtejszym braciom nagany (1Ko 5). Bóstwa rzymskie. Ogromny wpływ na religię Rzymian wywarli Etruskowie, którzy zdaniem wielu przybyli z Azji Mniejszej. Uprawiali oni wróżbiarstwo, co niewątpliwie łączy ich religię z kultem praktykowanym przez Babilończyków. Na przykład służące do wróżenia gliniane modele wątroby pochodzące z Mezopotamii przypominają wątrobę odlaną z brązu znalezioną we włoskim mieście Piacenza w regionie Emilia-Romania. Kiedy więc Rzymianie zapożyczyli kult etruskich bogów, w rzeczywistości przejęli religię babilońską (zob. ASTROLODZY). Rzymska triada: Jowisz (Jupiter — stojący na czele panteonu bóg nieba i światła), Junona (żona Jowisza, patronująca zwłaszcza sprawom kobiet) oraz Minerwa (bogini rękodzieła), odpowiada etruskiej triadzie, w skład której wchodzili Tinia, Uni i Menrva. Z czasem do panteonu rzymskiego trafili znaczniejsi bogowie greccy, choć pod zmienionymi imionami. Rzymianie przejęli też kult bóstw z innych krajów, perskiego Mitry (którego urodziny obchodzono 25 grudnia), frygijskiej bogini płodności Kybele i egipskiej Izydy — obie identyfikowane z babilońską Isztar. Poza tym za bogów uważano rzymskich cesarzy. Saturna wielbiono za to, że pod jego rządami panował w Rzymie złoty wiek. Ku jego czci obchodzono Saturnalia, początkowo jedno-, a potem siedmiodniowe święto przypadające na drugą połowę grudnia. Owo święto charakteryzowało się hucznymi zabawami. Wymieniano się prezentami, np. woskowymi owocami i świecami, a dzieciom wręczano gliniane lalki. Nie wymierzano żadnych kar. Szkoły i sądy były zamknięte; wstrzymywano nawet działania wojenne. Niewolnicy zamieniali się rolami ze swymi panami i mogli bezkarnie mówić, co im się żywnie podobało. Pierwsi chrześcijanie nie brali udziału w rzymskich obrzędach religijnych, a zwłaszcza w kulcie cesarza, więc ich za to zaciekle prześladowano. Nie poszli na żaden kompromis — byli „bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” i nie oddawali rzymskim władcom czci należnej wyłącznie Bogu (Dz 5:29; Mk 12:17; zob. RZYM [Religia]). Bogowie narodów przeciwstawieni Jehowie. Obecnie po wielu bóstwach wspomnianych w Biblii pozostało jedynie imię. Chociaż ich czciciele niekiedy nawet składali im w ofierze własne dzieci, ci fałszywi bogowie nie potrafili wyratować ludzi zwracających się do nich w potrzebie (2Kl 17:31). Dlatego zwycięski król Asyrii przechwalał się ustami swego rzecznika rabszaka: „Czyż bogowie narodów wyzwolili — każdy swoją ziemię — z ręki króla Asyrii? Gdzież są bogowie Chamatu i Arpadu? Gdzież są bogowie Sefarwaimu, Heny i Iwwy? Czy wyzwolili Samarię z mojej ręki? Którzy spośród wszystkich bogów tych ziem wyzwolili swą ziemię z mojej ręki, by Jehowa miał z mojej ręki wyzwolić Jerozolimę?” (2Kl 18:28, 31-35). Ale w przeciwieństwie do tych fałszywych bogów Jehowa nie zawiódł swego ludu. Jego anioł jednej nocy zabił w obozie asyryjskim 185 000 wojowników. Dumny władca asyryjski Sancherib doznał upokorzenia i wrócił do Niniwy, gdzie później został zamordowany przez dwóch własnych synów w świątyni swego boga Nisrocha (2Kl 19:17-19, 35-37). Potwierdziło się więc, że „wszyscy bogowie ludów to bogowie nic niewarci; Jehowa zaś uczynił niebiosa” (Ps 96:5). Fałszywe bóstwa przypominają swych twórców, ale jest też odwrotnie: ludzie upodabniają się do swych bogów. Tak właśnie było w wypadku judzkiego króla Manassesa, który uprawiał kult takich bożków i nawet ‛przeprowadził przez ogień’ własnego syna. Gorliwe wyznawanie religii fałszywej nie uczyniło z niego lepszego króla. Przeciwnie, okazał się równie okrutny jak bóstwa, którym oddawał cześć, i przelał mnóstwo niewinnej krwi (2Kl 21:1-6, 16). Natomiast chwalcy prawdziwego Boga starają się naśladować swego Doskonałego Twórcę, przejawiając owoce Jego ducha: miłość, radość, pokój, wielkoduszną cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność i panowanie nad sobą (Gal 5:22, 23; Ef 5:1). Mitologia i religia Starożytny Egipt bardzo interesujące i tajemnicze. Mieszkańcy kraju piramid wierzyli w bogów, nadawali im imiona i malowali ich wizerunki. Z tego artykułu dowiesz się nazwy bogów Egiptu, dlaczego byli obawiali się i szanowali, kochali i szanowali, oraz zorganizowali przyjęcia i uroczystości. Pewien bóg był odpowiedzialny za każdą sytuację lub działanie. Generalnie jednak szczegółowa egipska religia i mitologia przyciągają uwagę zarówno egiptologów, jak i miłośników starożytności. Oto bóstwa, które miały wielki wpływ na Egipt. Sekret pięciu bogów - Ra, Amona, Anubisa, Horusa i Ozyrysa - jeden z głównych sekretów starożytnego Egiptu. Bogowie Egiptu: panteon stanu Nilu Faraonowie, według starożytnych Egipcjan, byli także bogami. A po śmierci ich ciała zostały umieszczone w piramidach. Egipcjanie wierzyli, że dzięki pomocy piramid faraonowie stali się nieśmiertelni i udali się do nieba do reszty bogów. Tajemnice bogów Egiptu nie zostały ujawnione do dziś. Egipcjanie zbierają dosłownie informacje o starożytnej kulturze i religii kraju Wielkiego Nilu. Z tego powodu, ty i ja mamy okazję zanurzyć się w starożytnym świecie piramid i faraonów i dowiedzieć się trochę o egipskich bogach. Poniżej znajdują się imiona bogów Egiptu, które były w historii kraju o wielkim znaczeniu, a także ich opisy. Magazyn "Sekrety bogów Egiptu" da ci pełniejszy obraz egipskiego panteonu bogów. Ra Mieszkańcy tego słonecznego kraju nie wyobrażają sobie życia bez słońca, w związku z tym bogiem słońca w Egipcie - najbardziej czczonym bóstwem. Bogiem słońca w Egipcie jest Ra. Ale natychmiast nie stał się dominujący. Kult jego kultu pochodzi z miasta Yunu, które było najważniejszym miastem w kraju, a jego położenie nie było dalekie od nowoczesności. stolica Egiptu. Pochodzenie kultu boga Ra bardzo daleko w przeszłość, tysiące lat temu wpływ tego bóstwa był bardzo silny. Słońce odegrało ważną rolę dla Egipcjan, dlatego każdy okres słonecznego przebywania na niebie w ciągu dnia miał określoną nazwę. Na przykład poranne słońce było nazywane Khepri, dzień i światło, które majestatycznie wznosiło się ponad kraj w środku dnia, zwano Ra, a wieczór, przygotowując się do snu, miał imię Atum. Wersje pochodzenia God Ra dużo: na przykład istnieje wersja, w której bogiem słońca w starożytnym Egipcie jest złote cielę, które urodziło się Kosmiczna krowa Nuth; według innej wersji, bóg Ra pojawił się ze świętego lotosu, który tchnął w niego życie. Współtwórca świata Następnie Ra stworzył wilgoć i powietrze - Tefnut i Shu, którzy byli twórcami nieba i ziemi - Nut i Hebe. Ci bogowie stali się rodzicami takich bogów jak Set, Izyda, Neftyd i Ozyrys. Ta chwila była początkiem narodzin całego Wszechświata i Egiptu. Według starożytnych Egipcjan, Ra latał po niebie na skrzydłach, a zatem obraz dysku słonecznego ze skrzydłami był głównym symbolem Egiptu. Uważano także, że bóg słońca w starożytnym Egipcie podróżował po niebie w swojej słonecznej łodzi, z orszakiem innych bogów. A o zmroku bóg słońca przeszczepił kolejną łódź - nocną i kontynuował podróż. Nocna podróż Boga Ra kryła w sobie wiele niebezpieczeństw, z których jednym było spotkanie z ogromnym wężem, najważniejszym wrogiem Ra. Ale bóg słońca pokonał każdej nocy wszystkie przeszkody i niebezpieczeństwa, a rankiem słońce znów wstało i oświetliło majestatyczny Egipt. Bóg Ra miał wielki wpływ na faraonów. Wierzyli, że rządzą zgodnie z jego prawami. Jeśli wycofali się z praw boga Słońca, władca miał stracić władzę. Ale może się to zdarzyć dopiero po śmierci. Liczne świątynie zostały wzniesione ku czci boga słońca. Najczęściej Ra przedstawiano jako człowieka, z głową sola lub barana. Ale to nie wszystkie zwierzęta, symbolizujące Ra, bóstwa mają wiele różnych postaci. Amon i sekrety bogów Egiptu Majestatyczne i najważniejsze bóstwo starożytnego Egiptu - króla bogów i boga słońca. Początkowo był patronem miasta Thebes, ale wraz z rozwojem i rosnącym wpływem Teb, Amon stał się coraz ważniejszym i szanowanym bóstwem. W 16-14 wieku. BC e. Amon połączył się z bogiem słońca Ra i stał się najpotężniejszym bóstwem boskiego panteonu. Odtąd bóg słońca w Egipcie nazywał się Amon-Ra. Amon-Ra był uważany za króla wszystkich bogów, patrona, obrońcę i stwórcę. Faraonowie wierzyli, że to Amon-Ra pomógł im zarządzać państwem w sposób sprawiedliwy i mądry, i triumfować nad wrogami i wrogami. Same faraony również zostały ubóstwione, ponieważ uważano je za synów Amona-Ra. Dlatego faraonowie często nosili nazwiska, które zawierały imię bóstwa. Najpiękniejsze świątynie zostały wzniesione ku czci króla bogów, z których najsłynniejsze zbudowane zostały w Karnaku i Luksorze. Najbardziej majestatyczna świątynia wzniesiona w Karnaku, jej powierzchnia to 260 000 metrów kwadratowych. metrów Podczas festiwalu, doliny z niego zostały wykonane posąg Amon-Ra, a Bóg komunikował się z ludźmi z pomocą kapłanów. Wiele trudnych pytań zostało rozwiązanych tego dnia, decyzja Amon-Ra nie została zakwestionowana. Zwierzęta Amona-Ra były gęsią i baranem, uosabiały mądrość i spokój. Sam Bóg został przedstawiony jako człowiek, ubrany w koronę i berła. Czasami obraz Boga wyglądał jak człowiek z głową barana. Często ciało Amona-Ra pokryte było niebieską farbą, ponieważ wartość tej farby pozwalała na używanie jej tylko dla najbardziej czczonych bogów. Historia Anubisa Ten bóg był uważany za patrona zmarłych i przedstawiany jako szakal lub pies, a także człowiek z psem lub szakalem. W czasach Starego Królestwa Anubis (początkowo) był bogiem śmierci w Egipcie, ale z czasem stał się tylko jednym z bogów otoczonym Ozyrysem, który zajął jego miejsce. Anubis był nazywany bogiem balsamowania, a jego obowiązki obejmowały balsamowanie ciała i przekształcanie go w mumię. Pierwsza mumia została wykonana przez Anubisa, owinął ciało swojego ojca - Ozyrysa - specjalną szmatką zanurzoną w specjalnym roztworze. Wszyscy bogowie Egiptu mieli święte zwierzę, ponieważ Anubis był psem. Kładąc dłonie na mumii, Anubis zamienił zmarłego w oświeconego, który był teraz gotowy na dalsze życie w zaświatach. Odprowadził zmarłego do specjalnego pokoju, gdzie został osądzony i zważył jego serce na specjalnych łuskach. Głównym miastem, w którym czczono Anubisa, było miasto Kasa. Następnie wpływ Anubisa rozprzestrzenił się w całym Egipcie. Pochodzenie Ozyrysa Jeden z największych i czczonych bogów starożytnego Egiptu - bóg królestwa zmarłych. Ozyrys był przedstawiany w postaci mężczyzny, którego ciało było zabandażowane jak mumia. W jego rękach Bóg trzyma berła, a jego głowę zwieńcza korona, z piórami po bokach. Na temat pochodzenia tego ważnego starożytnego egipskiego bóstwa istnieje wiele hipotez, egiptolodzy nie mogą dojść do wspólnej opinii. Według starożytnych zapisów bóg śmierci w Egipcie - Ozyrys - jest najstarszym synem boga Hebe i bogini Nut. Starożytni Egipcjanie uważali pustynię na zachód od Memfisu za miejsce narodzin Ozyrysa, a według Egipcjan pochodzenie miało swój początek. Czasami Ozyrys urodził się w mieście Thebes. W starożytnej egipskiej mitologii istnieje bardzo piękny mit. Według niego Ozyrys był ziemskim bogiem, czyli faraonem, i panował wraz ze swoją siostrą i żoną Izydą. Ozyrys był honorowany i szanowany, a on z kolei pomagał ludziom i nauczał im, jak mają uprawiać ziemię, uprawiać różne kultury i nauczyć ich oddawania czci bogom. Śmierć i zmartwychwstanie Ozyrysa Wszystko jest dobrze, ale brat Seth zazdrościł Ozyrysowi i postanowił się go pozbyć. Razem z konspiratorami wyostrzył Ozyrysa w sarkofagu i wrzucił go do wody świętego Nilu. Ale wbrew oczekiwaniom sarkofag nie utonął, ale płynął z prądem. Później Isis odnalazła swojego męża i brata i chciała przywrócić go do życia, ale przebiegły Seth nie dopuścił do tego, a on rozciął ciało Ozyrysa na kawałki i rozproszył je po całym Egipcie. Ale Izydzie udało się znaleźć wszystkie części ciała męża i brata, złożyć je razem i pogrzebać Ozyrysa według zwyczaju. Głównym miastem kultu Ozyrysa była Abydos, gdzie regularnie odprawiał nabożeństwo ku czci Boga. Wiele osób zgromadziło się na tych festiwalach, aby uczcić Ozyrysa. Następnie wpływ tego boga rozprzestrzenił się na cały kraj i za granicą. Gore Był uważany za boga nieba i słońca od najdawniejszych czasów i był przedstawiany jako sokół. Translated Gore oznacza "wysokość". Góra była czczona i szanowana w wielu rejonach Egiptu, a jej sława zaczęła się w czasach przed dynastycznych. Bóg w formie sokoła był niewątpliwie kojarzony ze słońcem, jego podróż przez niebo odbywała się w boskiej łodzi lub według innej wersji, bóg Egiptu, Gore, trzepotał na niebie na swoich skrzydłach. Egipcjanie zawsze kojarzyli Gore'a z faraonem, wierzyli, że władcą był nikt inny niż Gore w ludzkiej postaci. Tak więc, na przykładzie figury wielkiego faraona Chefra, widać, że sokół przykrywa głowę władcy swoimi skrzydłami. Wpływ i znaczenie Horusa nigdy nie były kwestionowane, w przeciwieństwie do wielu innych egipskich bóstw. Egipcjanie zjednoczyli w tym samym imieniu Horusa wiele różnych bóstw. Tak więc, na przykład, była Góra Behdetsky'ego, który był synem Ra - boga Słońca. Według starożytnych pism, Gore Behdetsky towarzyszył ojcu w podróży po niebie na swojej łodzi, podczas gdy Gore uderzał w wrogów Ra. Był też Horus, syn Ozyrysa i Izydy. Walczył z Setem, bratem Isis, który zabił Ozyrysa. Jest mit o oku Horusa. Seth porwał oko Gore'a, którym chciał wskrzesić swojego ojca, Ozyrysa. Ale Gore odwrócił wzrok i spełnił swoją intencję. Od tego czasu "oko Horusa" jest słynnym symbolem egipskim, który bardzo często znajduje się w tekstach, rysunkach, amuletach. "Oko Horusa" było noszone jako amulet, Egipcjanie wierzyli, że ma on ochronne magiczne moce. Góra była w większości przedstawiana jako wielki ptak, sokół. Albo obraz Horusa wyglądał jak człowiek z głową sokoła. W każdym razie głowa Horusa zawsze była zwieńczona koroną - czerwoną i białą, która była symbolem Górnego i Dolnego Nilu. Święty byk Apis jest bogiem płodności w Egipcie. Apis przedstawiony w formie byka, z kolei Egipcjanie nie czcili mitycznego zwierzęcia, ale żyjącego. Aby byk otrzymał taki tytuł, musiał mieć pewne cechy, na przykład czarne plamy na ciele lub białe trójkątne miejsce na czole. Ogólna charakterystyka wyniosła 29, liczba ta jest związana z dniami cyklu księżycowego. Byk, który odpowiadał wszystkim cechom, naprawdę żył jak bóg - miał sługi i kapłanów, którzy uważnie obserwowali każdy ruch byka i dokonywali swoich przewidywań. Byk był dobrze nakarmiony, a nawet ubrany w eleganckie ubrania. Zwierzę miało też własny harem, w którym były święte krowy. Święty byk mieszkał w świątyni w Memphis. Po pewnym wieku, czyli 25 lat, byk został zabity, ponieważ uważano go za stary i nie mógł prawidłowo pełnić funkcji bóstwa. Byk został zatopiony w świętej studni, a następnie pochowany jako osoba o najwyższej randze. Jego ciało zostało zmumifikowane i umieszczone w specjalnym sarkofagu. Geb Jeden z najważniejszych bogowie egipskie panteon - Geb. Był synem boga wiatru Shu i bogini wody i wilgoci Tefnut. Znany również jako Bóg płodności w Egipcie Geb decydował o losach zmarłych na dworze Ozyrysa. Patrzył, jak serce zmarłego jest ważone na łuskach, a jeśli serce nie było pobożne, to dusza zmarłego wpadła w moc Hebe. Mimo to, to bóstwo nie jest odróżniane przez wściekłość i gniew, Geb był symbolem płodności wśród starożytnych Egipcjan. W związku z tym często można było zobaczyć ciało Hebe na zielono na obrazach - kolory ziemi i roślin. Jest bardzo piękny mit o tym bóstwie. Według niego, Geb i jego siostra i żona Nuth bardzo się kochali i nieustannie złączyli w swoich ramionach. Ra nie bardzo się to podobało i powiedział to Bogu Shu, jego synowi. Shu oddzielił Hebe i Nuth i wzniósł go wysoko ponad siebie. Tak więc Geb stał się niebem, a Nut był jego boginią, a pomiędzy nimi zawsze było powietrze - bóg Shu. Geb był bardzo smutny dla swojej ukochanej, a łzy płynęły z jego oczu, które zmieniły się w morza i oceany. Bogini Matka Isis jest jedną z największych i najcenniejszych bogiń starożytnego egipskiego panteonu. Isis była uważana za patronkę macierzyństwa i rodziny, płodność, wodę, wiatr, lojalność rodzinną, a także opiekun zmarłych. Etymologia kultu Izydy nie jest jeszcze znana, istnieje wersja, która początkowo była boginią na terytorium Delty, a później jej wpływ rozprzestrzenił się w całym Egipcie. Izyda jest ponadto jednym z najstarszych bóstw. Zgodnie z mitem Izydy i Ozyrysa, bogini szuka części ciała swego ukochanego męża, którego zabił Seth. Kiedy Isis znajduje wszystkie części ciała, ona, z pomocą Anubisa i Thota, mumifikuje ciało Ozyrysa i wskrzesza je. Ale odrodzenie pojawia się tylko na chwilę, w którym Isis udaje się począć dziecko z Ozyrysa. Isis ma syna Horusa, którego ukrywa. Gdy Gore dorósł, walczył z Sethem i wygrał, a Ozyrys został wskrzeszony. Isis była związana z tronem władcy i symbolicznie uważała ją za matkę faraona. Istnieje przypuszczenie, że jej imię oznacza "tron", ale jest to nieudany fakt. Najczęściej Izydę przedstawiano jako kobietę, której głowa zwieńczona jest koroną symbolizującą tron. Są też zdjęcia Izydy z rogami i dysk słoneczny pomiędzy. Kolejny obraz - kobieta ze skrzydłami przyciśniętymi do dłoni. W ostatnim okresie historii starożytnego Egiptu Isis została przedstawiona jako kobieta karmiąca niemowlę, przez którą rozumie się jej syna - Horusa. Dziecko siedziało z matką w ramionach. Od ludzi do niebios Imhotep był naukowcem i lekarzem, który został ubóstwiany po jego śmierci. Niewielu jest zaszczyconych. I Imhotep był pierwszym, który otrzymał status bóstwa, a jednocześnie nie miał pokrewieństwa z rodziną królewską. Obrazy Imhotepa i informacje o jego rodzinie nie dotarły do ​​naszych czasów, nie wiadomo też, gdzie pochowany jest genialny naukowiec. Wiadomo tylko, że Imhotep miał wiele ważnych tytułów za życia. Bóg mądrości - Imhotep - był pierwotnie czczony na terytorium Memfis, ale z biegiem czasu jego popularność nabrała tempa i pokryła całe terytorium Egiptu. Nawiasem mówiąc, magazyn "Bogowie Egiptu" poświęca tej postaci cały problem. Główne kobiece bóstwo Bastet był boginią piękna, miłości i świąt. Była symbolem kobiecej łaski i piękna. Wizerunek bogini Bastet został przedstawiony jako kot lub kobieta z głową kota. Nieodzownym atrybutem Bastet był sistr - instrument muzyczny. Koty były uważane za święte zwierzęta w starożytnym Egipcie. W tym, że bronili domów przed gryzoniami, Egipcjanie widzieli opiekę bogów. Nawet wilgoć z nosa kota była uważana za świętą. W Bubastis, pierwsza duża świątynia została wzniesiona ku czci Basta, wtedy kult bogini zaczął kwitnąć i zajmował honorowe miejsce w egipskim panteonie bogów. Na cześć bogini Bastet w Egipcie odbyły się bardzo wspaniałe uroczystości i święta. Ludzie chodzili, bawili się, śpiewali piosenki i chwalili Bastet. Stała się międzynarodowym bóstwem. W każdym domu egipskim koty były traktowane z wielkim szacunkiem, a w przypadku, na przykład, ognia, koty i inne zwierzęta zostały uratowane przede wszystkim. Kiedy nadejdzie śmierć kota, mistrz musiał pochować ciało z wszystkimi honorami. A on sam był w smutku i ogolił brwi ku czci żałoby. Tysiące zmumifikowanych ciał kotów odkryto w Bubastis. Matka bycia - Nuth W starożytnym Egipcie Nut była uważana za boginię nieba. Egipcjanie przedstawiali ją w postaci nagiej kobiety, która górowała nad ziemią, opierając się na niej tylko rękami i nogami. Głowa Nuth została zwrócona na zachód, a starożytni Egipcjanie wierzyli, że Nut połknął zachodzące słońce i urodziło się rano, i ponownie oświetliło Ziemię. To samo stało się z księżycem i gwiazdami. Egipcjanie wierzyli, że człowiek również będzie w stanie odrodzić się po śmierci w postaci gwiazd na niebie, więc obrazy bogini Nuth ozdobiły stropy grobowców. W okresie starożytnego królestwa sufity grobów zostały ozdobione wizerunkiem gwiazd, które były symbolem nieba i orzecha. Później, po wewnętrznej stronie sarkofagu, powieki zaczęły przedstawiać wizerunki samej bogini, aby podniosła niebo do nieba. Nuth została przedstawiona jako kobieta. Czasami na jej głowie widniały hieroglify. Ponadto, ciecierzyca często była reprezentowana jako kobieta, której ręce i nogi spoczywały na wszystkich czterech stronach świata. Jej ciało było pokryte gwiazdami lub dodawano do jej wyglądu skrzydła, co oznaczało ochronę bogini i chłód, którym obdarzała ludzi. Seth jako synonim dewastacji Bóg chaosu i zniszczenia Seth uważany jest za jednego z głównych bogów starożytnej egipskiej historii. Był również uważany za władcę burz i huraganów. Seth był bratem Izydy, Ozyrysa i Neftyda, a także był mężem Neftyda. Starożytni Egipcjanie nie uważali tego za coś nienormalnego i błędnego. Ale małżeństwo Seta i Neftyda było nieszczęśliwe. Czczenie Seta pochodzi z czasów starożytnych, o czym świadczą różne historyczne znaleziska - posągi, amulety, obrazy itp. Jednocześnie jego władza i wpływy rozprzestrzeniły się w całym Egipcie. Seth stał się mordercą Ozyrysa, jego brata, w wyniku czego syn Ozyrysa Gore'a przez wiele długich lat był w nienawiści z Sethem. Walczyli o królewski tron. Według zapisów, Seth i Gore walczyli w różnych walkach, które zakończyły się zwycięstwem Seta, a następnie triumfem Horusa. Pozostali bogowie mają już dość tego i postanowili złożyć trybunał, w którym każdy z przeciwników mówił o swoim pragnieniu zdobycia tronu. Decyzja została ogłoszona zwycięzcą Gore, a on stał się władcą Egiptu. Seth miał zwrócić oko Horusa, które wyciągnął w jednej z bitew. Wraz z upływem czasu i zmianą w historii Set stał się coraz bardziej gwałtowny i gwałtowny, i ostatecznie uosabiał wszystko, co złe na ziemi. Seth popełnił wiele bluźnierczych zbrodni, które dodały jego osobowości jeszcze więcej negatywnych cech. Obraz Seta to osoba z głową niezwykłego zwierzęcia, z długimi uszami i wyciągniętym nosem. Set został również przedstawiony jako krokodyl, świnia, pies lub osioł. Wymienione bóstwa egipskie stanowią najsłynniejszą ich część, ale istniały znacznie więcej. W tym samym czasie, na prośbę faraona, do panteonu wprowadzono nowe przedmioty kultu. Nawet hierarchia w tej świętej sprawie dla Egipcjan była również zależna od suwerennego władcy w delcie Nilu. Wystarczy przypomnieć dobrze znany fakt reformy religijnej Amenhotepa IV, który później stał się Akhenatenem i który zastąpił Amona-Ra przez Atona. Bogowie Egiptu, imiona tych stworzeń zostały natychmiast przeniesione do bajecznego świata, w którym chcesz zostać dłużej. Nauka o egiptologii pomoże w tym, co pozwoli poznać wszystkie niuanse boskiego świata starożytnego stanu faraonów. Nowa idea wydawnictwa "Ashet" - magazynu "Sekrety bogów Egiptu" - pozwoli zebrać figury najsławniejszych niebiańskich mieszkańców tego afrykańskiego kraju. The Egipscy bogowie należą do skomplikowanego systemu wierzeń i rytuałów politeistycznych, które stanowiły fundamentalną część starożytnego społeczeństwa egipskiego. System ten opierał się na interakcji narodu egipskiego z dużą liczbą bóstw uważanych za zaangażowane i kontrolujących siły i hołdy były wysiłkami skierowanymi na zdobycie sympatii bogów i na liczenie na ich łaski. Główną postacią religijną był faraon, który z powodu swojej pozycji miał wierzyć w boskie więzi. Służył jako pośrednik między ludem a bogami, utrzymując obowiązek rytuałów i ofiar, aby wszechmocni utrzymywali zamiast tego porządek we wszechświecie. Praktyki pogrzebowe były bardzo ważnym aspektem egipskiej religii. Egipcjanie nalegali, aby po śmierci przetrwali swoje dusze, budując groby, które wypełnili dobrami i daninami, aby zachować ciała i duchy egipska rozwijała się przez ponad 3000 lat. Wierzenia zmieniały się w czasie, podczas gdy niektórzy bogowie stali się popularni, a inni upadli. W niektórych czasach niektórzy bogowie mieli większe znaczenie niż wiele materiałów pisanych i monumentalnych dzieł jako ślad starożytnej egipskiej religii i mitologii. Jego wpływ na starożytne i współczesne kultury jest znaczący w całej historii. Wielu egipskich bogów było spokrewnionych z konkretnymi regionami Egiptu, gdzie ich kult był zarejestrowanych bóstw lub egipskich bogów jest bardzo duża i trudna do dokładnego ustalenia. Niektórzy egiptolodzy uważają, że w dokumentach historycznych może być ponad 1400 znajduje się lista głównych egipskich bogów oraz krótkie wyjaśnienie ich pochodzenia i bóstwa Egiptu1- Nut Była matką boginią Ozyrysa, Izydy, Setha i Nephythy. Często był reprezentowany w ludzkiej postaci. Jego wydłużone ciało symbolizowało niebo. Każdy z jego członków reprezentował punkt kardynalny, a jego ciało rozciągało się wokół Ziemi. Nutka połykała słońce każdego wieczora i rodziła następny świt. Można go znaleźć na sufitach grobowców, wewnątrz trumien i na dachach Shu Ten bóg był mężem Tefnuta i ojcem Nut i Geb. Razem ze swoją żoną byli pierwszymi bogami stworzonymi przez był bogiem powietrza i światła słonecznego. Zwykle był przedstawiany jako mężczyzna w nakryciu głowy w kształcie pióra. Główną funkcją Shu było trzymanie ciała bogini Nun, a tym samym oddzielenie nieba od Geb Bóg, ojciec Ozyrysa, Setha i Nephythysa, nie miał własnego kultu. Jako bóg ziemi był związany z płodnością i wierzono, że trzęsienia ziemi są konsekwencją jego Ammit Był to żeński demon starożytnego Egiptu. Jego ciało było po części lwem, hipopotamem i krokodylem. Był uważany za bóstwo pogrzebowe. Zamieszkiwał egipski świat podziemny zwany Duat. Ammit nie był czczony, ale bał się wszystkiego, co Am-heh Był to niewielki bóg podziemia, którego nazwa oznaczała „pożeracza milionów” lub „zjadacza wieczności”. Był reprezentowany jako człowiek o psiej głowie, który zamieszkiwał jezioro Anat Egipska bogini wojny, która miała kilka świątyń na jej cześć. Faraon Ramzes nazwał swoją córkę Bint-Anat (córka Anata). 7- Amun Znany również jako Amen lub Ammon. Ten bóg był głównym bóstwem Teb. Został patronem faraonów tego miasta, gdzie został umieszczony na najwyższym poziomie panteonu, wraz z bogiem Ra. Połączenie obu bogów dało początek bogu Amun-Ra, tak zwanemu królowi bogów. Był reprezentowany przez ludzką postać, która nosi koronę z dwoma Anubis Ten bóg był obrońcą umarłych, był reprezentowany jako mężczyzna z głową szakala. Był synem Setha i Nephythysa. Jego kult znajdował się w Cynopolis, mieście zwanym El Kes. Było to związane z procesem mumifikacji i zachowania ciał po śmierci. To Anubis był odpowiedzialny za doprowadzenie zmarłych do ostatecznego Bastet Ta bogini, zazwyczaj przedstawiana jako kobieta z głową kota, początkowo była mściwą lwicą, która przekształciła się w boginię rozkoszy. Wokół jego świątyni żyło wiele kotów, które były zmumifikowane, gdy umarły. W dzisiejszych czasach w regionie odkryto cmentarz zmumifikowanych Nietoperz Egipska bogini reprezentowana jako kobieta o ludzkiej twarzy. Jego uszy były krowy, a on także nosił rogi. Uważa się, że później mogła zostać zastąpiona przez boginię Bes W przeciwieństwie do innych bogów, Bes był przedstawiany z twarzą skierowaną do przodu, w przeciwieństwie do większości egipskich bogów, których narysowano z profilu. Jego postać była groteskowym krasnoludem z jego językiem. Było to związane z zabawą i rozrywką, ale także jako bóg stróżujący poród. Wierzono, że Bes straszy demony w nocy i chroni ludzi przed niebezpiecznymi BuchisW mitologii egipskiej bóg ten był manifestacją boga wojownika Montu. Jego wizerunek był dzikim bykiem o białym ciele i czarnej twarzy. Byki urodzone w regionie, w którym czczono tego boga, uznano za święte i zmumifikowano, gdy HapiBył bogiem powodzi Nilu, przedstawiał się jako człowiek z widocznym brzuchem, z dużymi piersiami i nakryciem głowy z roślin wodnych. Wierzono, że mieszkał w jaskiniach pierwszego wodospadu rzeki, a jego kult rozwijał się wokół Hathor Ta bogini była córką boga Ra i była uważana za patronkę kobiet, miłości, piękna, przyjemności i muzyki. Był regularnie reprezentowany na trzy różne sposoby: jako krowa, jako kobieta z krowimi uszami lub jako kobieta w kapeluszu z rogowymi rogami. W tym ostatnim przedstawieniu zwykle trzymał słońce między rogami. Hathor miał ciemną stronę, ponieważ wierzono, że jego ojciec, Ra, wysłał ją, by ukarała rasę ludzką za jego złe zachowanie. Hathor spowodowała tak straszne zło, że jej ojciec, przerażony, sprawił, że wróciła po oszukiwaniu jej, zmuszając ją do picia piwa zmieszanego z krwią i HehW mitologii egipskiej była to boska reprezentacja wieczności. Jego imię oznacza „bez końca”. Jego graficzna reprezentacja przebiegała przez żabę lub mężczyznę z głową Horus Ten bóg był synem Ozyrysa, Izydy i śmiertelnym wrogiem złego boga Setha. Był reprezentowany jako jastrząb lub jako człowiek z głową jastrzębia. Czasami był rysowany jak dziecko z lokami siedzącymi na kolanach matki. Był bogiem nieba i obrońcą królów. Istnieje wiele legend o jego bitwach z Sethem, który zamordował ojca i uzurpował sobie tron. W końcu Horus zdołał pokonać Setha i został królem Imhotep Był egipskim matematykiem, który pełnił funkcję kanclerza faraona podczas trzeciej dynastii. Był jednym z niewielu pospolitych, którym nadano boski status. Grobowiec, który sam zbudował jako miejsce swego ostatecznego spoczynku, był ukryty i do dnia dzisiejszego, pomimo wysiłków, nie został odnaleziony. Uważa się, że jest gdzieś w Isztar Była boginią płodności, miłości, wojny, seksu i władzy. Była córką Anu. Jego symbolem była gwiazda o ośmiu rogach. Uważa się, że był boskim uosobieniem planety Izyda Podstawowa postać w mitologii starożytnego świata, Izyda była żoną Ozyrysa i matką Horusa. Było to związane z rytuałami pogrzebowymi i mówi się, że stworzył pierwszą mumię z rozczłonkowanymi szczątkami Ozyrysa. Po wskrzeszeniu Ozyrysa dał życie Horusowi, za który uważano go także za boginię życia, uzdrowienie i obrońcę królów. Był reprezentowany z tronem na głowie i czasami karmiącym piersią małego Horusa. Dla starożytnych Egipcjan Isis reprezentowała idealną żonę, kochającą, oddaną i Kek Ten bóg był ucieleśnieniem pojęcia ciemności w starożytnym Egipcie. Był postrzegany jako androgyniczny bóg, a jego żeńska forma nazywała się Keket. W niektórych aspektach jej dwie formy reprezentowały dzień i noc. Zostały narysowane głową węża. 21- Khepri Ten bóg był spokrewniony z chrząszczem, ponieważ owad ten tworzył na ziemi sfery brudu, co starożytni Egipcjanie uważali za sposób, w jaki słońce przesuwało się po niebie. Khepri symbolizował stworzenie i odrodzenie. Przedstawienie graficzne przedstawia człowieka z głową Khnum Jest to jeden z najstarszych egipskich bogów, pierwotnie uważany za źródło Nilu. Uważano go za twórcę ciał ludzkich dzieci, tych, które stworzył z gliny, a następnie osadził w łonie ich matek. Nazywano go także „boską garncarzem”. Jego graficznym przedstawieniem był mężczyzna z głową Khonsu Starożytny egipski bóg księżyca. Jego nazwa oznacza „podróżnika”, być może związanego z podróżą księżyca po niebie w nocy. Ten bóg odgrywał wiodącą rolę w tworzeniu życia i stworzeń. Był reprezentowany jako mężczyzna z głową jastrzębia, w kapeluszu w kształcie księżyca w Ma'at Była to egipska bogini prawdy i sprawiedliwości, reprezentująca fundamentalną harmonię wszechświata. Pokazano ją jako siedzącą kobietę niosącą strusie pióro na głowie. W niektórych przypadkach był reprezentowany tylko za pomocą pióra. Jego moc kontrolowała pory roku i ruch gwiazd. Była patronką sprawiedliwości i symbolem etyki w starożytnym Egipcie. Wielki wezyr odpowiedzialny za dwór nazywał się Kapłanem Ma'at. Ta bogini była odpowiedzialna za ostateczny wyrok po śmierci. Serce umarłych ważyło pióro jego głowy w Sali Dwóch Prawd. Ammut, pożeracz zmarłych, żywi się tymi, którzy nie zdali testu. 25- Mehen Ten egipski bóg był reprezentowany przez węża, uważano go za bóstwo ochronne, które zwijało się wokół króla słońca Ra podczas jego nocnego MontuBył bogiem-wojownikiem, który osiągnął ten poziom podczas jedenastej dynastii egipskiej. Był spokrewniony z królem Montuhotepem, który po wojnie zjednoczył Północny Egipt i MutTa bogini była częścią trylogii Teb. Córka Ra, żona Amona i matka Khonsu, była boginią sępów. Była reprezentowana jako kobieta w długiej, kolorowej sukience, która nosiła kapelusz w kształcie sępa, któremu towarzyszyła podwójna Nefertum W mitologii egipskiej był to najpierw kwiat lotosu, który istniał podczas tworzenia świata i wyłonił się ze źródła życia. Ten bóg był także nazywany „tym, który jest piękny” i „lilią słońca”. Był uważany za syna boga stwórcy, Ptaha, i bogini Sekhmet. Zwykle był przedstawiany jako młody człowiek z niebieskimi kwiatami na Nephythys Córka Geb i Nut, siostra Izydy, żona Seta i matka Anubisa, ta bogini była reprezentowana jako kobieta, której towarzyszyły symbole pałacu i kosz na głowie. Znana była również jako „dama dworów” lub „dama pałaców”. Był tak zdenerwowany zamordowaniem Ozyrysa przez Setha, że ​​pomógł jego siostrze ożywić Ozyrysa. Wraz z Izydą jest uważana za obrońcę zmarłych. Nie znaleziono świątyń poświęconych wyłącznie tej - Ozyrys Pierwotnie był bogiem związanym ze wzrostem zbiorów. Był pierwszym mitologicznym królem Egiptu i jednym z najważniejszych bogów. Wierzono, że to on przyniósł cywilizacji ludzkości. Został zamordowany przez swojego brata Setha, przywrócony do życia przez jego żonę Izydę i został panem podziemia i głównym sędzią. Zwykle był przedstawiany jako mumia trzymająca laskę i bat. Na głowie miał białą koronę, otoczoną dwoma piórami. Kolor jego skóry był niebieski, kolor śmierci. W niektórych przedstawieniach jego skóra była czarna, jak żyzna gleba; lub zielony, reprezentujący PtahBył bogiem stwórcą. Wierzono, że wywodził świat ze swoich myśli i słów. Został przedstawiony jako mumia z rękami wystającymi spomiędzy bandaży i trzymających miał ogoloną i nosił czapkę. Ten bóg był związany z rzemieślnikami. Kapłan jego świątyni nazywany był Wielkim Przywódcą RaCzasami znany również jako Re, ten najwyższy bóg był słońcem i był reprezentowany jako mężczyzna z głową jastrzębia, zwieńczony dyskiem słonecznym i świętym wężem. Każdej nocy, gdy było ciemno, zszedł do podziemi, gdzie był reprezentowany głową barana. Każdego dnia Ra podróżował po niebie w postaci słońca i żeglował po tratwie. Każdej nocy zszedł do podziemi, gdzie walczył z siłami chaosu. Każdy świt odrodził się. Królowie egipscy twierdzili, że pochodzą bezpośrednio od Ra i dlatego zostali nazwani „Synami Ra”. Głównym ośrodkiem jego kultu był RenenutetBogini odżywiania i zbiorów. Była czczona w okresie żniw i była prezentowana z hołdami i Seshat Była boginią mądrości i pisania. Mogła być widziana w graficznych przedstawieniach jako autorka książek. Znana była również jako bogini architektury, astronomii, astrologii, budownictwa, matematyki i Sobek To był bóg krokodyli. Reprezentowany jako to zwierzę na ołtarzu lub człowiek z głową krokodyla w nakryciu głowy w kształcie słońca. W świątyni Kom Ombo, gdzie był czczony, znajdował się grób ze świętymi krokodylami. Obecnie niektóre z tych zmumifikowanych zwierząt wciąż można SethZnany również jako Set, Setekh, Suty i Sutekh, był synem Geba i Nuta, brata Ozyrysa. Był bogiem ciemności, chaosu i zamieszania. Był reprezentowany jako mężczyzna z głową niektórych przypadkach był także reprezentowany za pomocą hipopotama, świni lub osła. Seth zamordował swego brata i uzurpował sobie tron ​​Egiptu. Większość bogów go nienawidziła. Horusowi w końcu udało się pokonać Setha, uważanego za wieczną bitwę dobra ze Sia Była to podzielona personifikacja percepcji. Ten bóg miał związek z pisaniem, a kiedy był reprezentowany w sposób antropomorficzny, widział go niosącego papirus. Uważa się, że bóg Atum stworzył Się i Hu ze swojej przelanej krwi, gdy odciął własnego penisa, możliwą aluzję do TaweretW mitologii egipskiej była to ochronna bogini porodu i płodności. Został przedstawiony jako hipopotam z kobiecymi kocimi rysami i krokodylowym ogonem. Zwykle nazywano ją „damą nieba”, „panią horyzontu”, „tą, która usuwa wodę” lub „damą czystej wody”.39- Tefnut Ta bogini była żoną Shu i matką Nut i Geb. Ona i jej mąż byli pierwszymi bogami stworzonymi przez Atuma. Była boginią wilgoci i korozji i była przedstawiana jako lwica lub kobieta z głową lwa. 40- ThothTo był egipski bóg pisania i wiedzy. Był przedstawiany jako mężczyzna z głową ptaka, trzymający pisak i tablet. Grecy związali go z Hermesiem i przypisali mu wynalazek nauki i pisania. W wielu przedstawieniach graficznych można zobaczyć wykonywanie obliczeń matematycznych. Thot był bardzo starym bogiem i czasami służył jako pośrednik między bogami. To było związane z księżycem. Na niektórych ilustracjach widać go noszącego nakrycie głowy z księżycem. Jedną z jego głównych funkcji było odnotowanie dzieł zmarłych podczas jego ostatecznego TutuTen bóg był reprezentowany jako skrzydlaty lew, z głową mężczyzny, a także innymi głowami jastrzębia i UnutBogini ta była reprezentowana przez ciało kobiety i głowę Wadj-wer To bóstwo było personifikacją Morza Śródziemnego. Pojawia się ilustrując ściany niektórych świątyń pogrzebowych, jak w piramidzie Weneg Jest bóstwem nieba i śmierci w mitologii starożytnego Egiptu. Mówiono, że chroniło ziemię i jej mieszkańców przed nadejściem „wielkiego chaosu”.ReferencjeReligia starożytnego Egiptu. Zrobiono z i gody. Zrobione z egipscy bogowie i gody. Zaczerpnięte z bóstw egipskich. Zrobiono z Home Książki Powieść historyczna Bogowie i boginie Egiptu, Grecji, Rzymu, Wikingów i Krajów Skandynawskich Mity opowiadają nam o potężnych bogach, olbrzymach, potworach, nadludziach, bohaterach i zwykłych śmiertelnikach. Ich działania stanowiły wytłumaczenie wielu tajemnic: wyjaśniały, jak powstał świat, skąd wzięli się ludzie, rośliny i zwierzęta, noc i dzień, słońce i gwiazdy, ziemia, zmienność pór roku, pogoda - i samo życie. Historie opisywane przez Leona Ashwortha pomogą wam zrozumieć jak żyli nasi przodkowie, co było dla nich ważne i czego się obawiali. Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Podobne książki Oceny Średnia ocen 6,6 / 10 7 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści Śledź Egipskich Bogów i Boginie Ta aktywność Storyboard That jest częścią planów lekcji dla Mitologia Egipska Przegląd Działań Przed rozpoczęciem lekcji o starożytnym Egipcie lub mitologii egipskiej pomocne jest zrozumienie przez uczniów różnic między ważnymi egipskimi bogami i boginiami. Rozpoczynając to zadanie podczas czytania, uczniowie mogą wypełnić tę tabelę, aby pomóc w śledzeniu ważnych atrybutów każdego boga . Jeśli zostaną zakończone przed przeczytaniem lub przed rozdziałem, badania internetowe mogą być pomocne w ustaleniu domen i cech poszczególnych bogów, które odgrywają znaczącą rolę w mitologii egipskiej. Uczniowie mogą korzystać z naszych stron Encyklopedii Obrazków, aby przeprowadzić wstępne badania nad egipskimi bogami i boginiami! Strony te można wydrukować jako informacje uzupełniające lub w celu przedstawienia uczniom przeglądu. Szablony i Instrukcje Klasowe (Te instrukcje są w pełni konfigurowalne. Po kliknięciu „Kopiuj działanie”, zaktualizuj instrukcje na karcie Edytuj zadania.) Termin płatności: Cel: Wypełnij tabelę egipskich bogów i bogiń. Instrukcje dla uczniów: Kliknij „Rozpocznij zadanie” Zatytułuj każdy nagłówek imionami egipskich bogów i bogiń. Wybierz odpowiednie postacie, sceny i przedmioty, aby zilustrować każdego boga lub boginię. Napisz krótki opis bogów lub bogiń w polach opisu. Pamiętaj, aby uwzględnić unikalne zdolności i funkcje. Kliknij „Zapisz i wyjdź”, aby oddać zadanie. Referencje Planu Lekcji Szablon Mapy Znaków Utwórz mapę znaków postaci w historii. Umieść nazwę postaci w polach tytułów i wybierz znak i scenę, aby je przedstawić. Kiedy czytasz, zapisz się do postaci, odpowiadając na pytania. Biegły 33 Points Pojawiające się 25 Points Początek 17 Points Obraz Postaci i Scena Znaki i sceny są odpowiednie zarówno dla postaci książki. Wiele postaci i scen pasuje do bohaterów książki. Ponad połowa bohaterów i scen nie pasuje do bohaterów książki. Dokładność Notatek Większość informacji o notatkach jest poprawna. Wiele notatek ma poprawne informacje, ale niektóre są nieprawidłowe lub brakuje. Mniej niż połowa informacji o notach jest prawidłowa i istotna. Wysiłek Prace są kompletne, dokładne i zgrabne. Większość fragmentów mapy znaków została przynajmniej podjęta, a praca jest godna. Mapa znaków jest niedokończona i / lub niezorganizowana. Prywatność i Bezpieczeństwo Każda wersja Storyboard That ma inny model prywatności i bezpieczeństwa, który jest dostosowany do oczekiwanego użycia. Darmowa edycja Wszystkie storyboardy są publiczne i mogą być przeglądane i kopiowane przez każdego. Pojawią się również w wynikach wyszukiwania Google. Edycja osobista Autor może pozostawić publiczny storyboard lub oznaczyć go jako niepubliczny. Nierejestrowane storyboardy można udostępniać za pośrednictwem linku, ale w przeciwnym razie pozostaną ukryte. Edycja edukacyjna Wszystkie storyboardy i obrazy są prywatne i bezpieczne. Nauczyciele mogą wyświetlać storyboardy swoich uczniów, ale uczniowie mogą tylko wyświetlać własne. Nikt inny nie może nic zobaczyć. Nauczyciele mogą zdecydować się na obniżenie poziomu zabezpieczeń, jeśli chcą zezwolić na udostępnianie. Edycja biznesowa Wszystkie storyboardy są prywatne i bezpieczne dla portalu przy użyciu zabezpieczeń plików klasy korporacyjnej obsługiwanych przez platformę Microsoft Azure. W ramach portalu wszyscy użytkownicy mogą wyświetlać i kopiować wszystkie storyboardy. Ponadto każdy scenorys może być "udostępniany", gdzie prywatne łącze do storyboardu może być udostępniane na zewnątrz. *(Rozpocznie się 2-tygodniowy darmowy okres próbny - brak karty kredytowej) © 2022 - Clever Prototypes, LLC - Wszelkie prawa zastrzeżone.

mitologia egipska bogowie i boginie